Crufts 2014

Aangezien Ballistic Dakota, alias Kootje, in november gedekt zal worden, is het zaak om naar geschikte echtgenoten te gaan kijken. Wat een prachtig argument om samen met Sabrina, haar mede- eigenaresse, naar de Crufts te gaan. Om heren te kijken. Winkelen is uiteraard ondergeschikt.. (jawel, ik hoor u op afstand snuiven). 

En het was weer machtig. Zoveel moois gezien. Niet persé alleen in de ringen. Neem nou deze ex-renners, ontzettend lieve Greyhounds die een huis zoeken.

 

Sabrina heeft bij deze stand trouwens twee machtig mooie halsbanden voor Indie en Kootje gekocht. Maar da’s uiteraard bijzaak. 🙂 Helaas zijn er ook wel wat afgrijselijke dingen te zien op Crufts. Zoals verf voor je witte poedel. 

 

En dan natuurlijk een groot deel van de dag op tafel staan, als model. Bah. 

 

En als je dringende behoefte hebt aan een tutu voor je dwerghondje, dan kan dat ook. 

 

Nou ja. Ook ruim voldoende bling, al ben ik daar op zijn tijd toch niet vies van. 

 

Maar uiteraard is er meer dan voldoende te zien aan rassen, die je niet elke dag tegenkomt, en dat is leuk. Wanneer word je nou geknuffeld door een Noorse Buhund. 

 

Of door een groot, mij tot nu toe onbekend ras. Is volgens mij niet voorbijgekomen tijdens de KK1. 

 

Irish Softcoated Wheaten Terriër, geen alledaags gezicht. Ik heb nog op de lijst gestaan bij een fokker, voor we toch voor de whippet vielen. Goh, wat had het allemaal anders kunnen lopen. Maar ik blijf ze leuk vinden. 

 

In het hotel was het een drukte van belang. Heel veel honden en hun eigenaars. Een prachtig gezicht. Tja, als je zo’n Ier als puppie op schoot neemt, wil hij dat later ook nog. Moet kunnen. 

 

Als rechtgeaarde woestijnhond heb je hier natuurlijk niet veel te zoeken. Er komen vrij weinig gazelles voorbij. Dus kijk je maar eens hoe de beplanting smaakt. 

 

En dan dit:

 

Die honden mochten dus gerust overal komen, want er was geen sprake van eveningmeal. Toen ik naar de bar ging om avondeten te bestellen, bleek dit niet meer voorradig. Op. Veel te veel gasten, veel te weinig eten..nog geen tosti. Helemaal niets. Ik keek de barman een beetje perplex aan. Naast me klonk een diepe basstem: “are you hungry, love? ”  Een grote brede vent, beetje bikertype. Nou ja, enigszins trek hadden we wel dus dat moest ik beamen. Gaat me die schat naar zijn kamer, en haalt twee potjes noodles voor ons. De barman voorzag ze van kokend water, en dus dineerden we die avond met potnoodles. 

De hotelkamer was prima, heerlijke bedden. Alleen die Engelsen hebben van die rare stekkertjes. Gelukkig had ik mijn ouwe trouwe ANWB-ding bij me, zodat telefoons en sigaretjes toch opgeladen konden worden. 

 

De volgende dag was het Houndsdag, en gingen we dus naar de whippetring. Mannen kijken. Whippetmannen, welteverstaan. En jee, wat waren er veel. Erg veel mooie honden, maar zowel Sabrina als ik vallen toch een beetje op hetzelfde type. Zoiets dus:

 

Monique was zo lief om af en toe mee te kijken naar gangwerk en bouw.  We hebben nog even iets gedronken met zijn drieën, en even aan Jewel gedacht. 

 

Nog wat rondneuzen, hondjes kijken, zoals dit geinige stelletje schnauzers..wat een koppies. 

 

En toen was het tijd voor de erering. De Engelse indeling van honden is heel anders dan de FCI-indeling die wij gewend zijn. Zo werd hier de beste gekozen uit de groep “Hounds”, die van alles behelst, van teckel tot Ierse wolfshond. Bij de whippets werd het de fraaie Shalfleet Simply a Lord. 

 

Mooi gangwerk heeft deze jongen. 

 

Maar Best Hound werd de Ierse wolfshond, die ook echt wel erg mooi was, voor zover ik verstand heb van Ieren (en dat gaat eerlijk gezegd niet diep.) De erering: 

 

Een felicitatie voor Jan-Willem en Kris is hier ook zeker op zijn plaats: hun Crème Anglaise’s Hello Look at Me werd beste whippetteef en dat is geen geringe prestatie! 

In de lounge van het hotel was het nog hartstikke gezellig. Er was zelfs eten. En een hele familie blote honden. De Mexicaanse naakthond:

 

en de Chinese naakthond:

 

Het is niet helemaal mijn ding maar ze waren lief  en voelden heerlijk warm aan. Wat is er toch een verscheidenheid aan rassen..als je dan deze jongens ziet, juist weer zo vol in de vacht. Een Malamute en twee Huskies. 

 

Het waren twee heerlijke en gedenkwaardige dagen. 

Ondertussen is Truffel loops geworden. Gelukkig mochten de whippets en ik zondag van het heerlijke weer genieten op Ron’s Maggieweide. 

 

Het domicilie van deze twee Jack Russelheren, die gelukkig niet meer over de onderdelen beschikken om Jack Whippets te maken. 

 

Dat hindert ze echter niet om volop van de zon, elkaar en het leven te genieten.